ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ!

Ένας σχεδόν παραδεισένιος χώρος για παιδιά κάθε ηλικίας. Πανέμορφα χρώματα, όλο το ουράνιο τόξο. Το φώς του ήλιου διασχίζει κουρτίνες γεμάτες με φούξια, πορτοκαλί και γαλάζιες μπάλες. Πίνακες με ζωγραφιστούς γιορτινά στολισμένους ελέφαντες, κραγιόνια και παραμυθόσπιτα.

Χρωματιστοί διάδρομοι-τόξα δείχνουν προς την πόρτα της εξόδου. Γιατί απ’ αυτό το παραμυθένιο μέρος όλοι θέλουν να φύγουν. Ει δυνατόν τώρα. Και να μην χρειαστεί να ξανάρθουν ποτέ!…

Για πρώτη φορά βρέθηκα σε παιδιατρική κλινική. Τα τετριμμένα: ανησυχία, αγωνία, δε φανταζόμουν ότι θα μας συνέβαινε, κλπ, κλπ. Τα προσπέρασα γρήγορα, βοήθησε και ότι μάλλον δεν είναι τίποτα μη αντιμετωπίσιμο. Τα προσωπικά μου άλλωστε δεν έχουν και τόση σημασία.

Σημασία έχουν τα παιδιά. Το χάρισμα τους να μεταμορφώνουν ακόμα κι αυτή τη γωνιά. Είναι ήσυχα. Δεν ακούς τα βογγητά και τις διαμαρτυρίες των ενηλίκων. Κανένα κλάμα που και που. Αντίθετα ακούς συχνότερα παιδικές φωνές ακόμα και γέλια σα να είσαι σε παιδική χαρά. Κι ας κρατάει ο μπαμπάς τον ορό πίσω από το πιτσιρίκι που κάνει ποδήλατο στο διάδρομο. Κι ας βλέπεις χεράκια μπανταρισμένα. Ακόμα και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι πολύ ευδιάθετο.

Ίσως τα παιδιά βλέποντας πίσω τους δεν έχουν τίποτα για να μετανιώσουν. Μπορεί καμμιά μεγάλη σκανδαλιά, πιθανόν αυτή που τα έφερε εδώ, αλλά τίποτα που να φεύγει μόνο με βογγητό. Αντίθετα από εμάς τους μεγάλους, ζούνε για την επόμενη ευκαιρία χαράς, παιχνιδιού και διασκέδασης που ακόμα κι αν δεν τη βρουν έτοιμη θα τη φτιάξουν!  Για ότι τα κάνει να νοιώθουν όμορφα, όπου κι αν βρίσκονται. Κάνουν όνειρα, τρελά όνειρα. Και κάποιες φορές τα πραγματοποιούν κιόλας. Άκου εκεί!

Με δυο λόγια ζούνε! Κλαίγοντας και γελώντας. Ακόμα κι εδώ στην πιο άσχημη άκρη του ουράνιου τόξου.

Ας μπορούσαμε πάλι να κλαίγαμε και να γελάγαμε σαν τα παιδιά. Κυρίως να κλαίγαμε. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι σημαντικό. Είναι ο ήχος της ίδιας της ζωής. Της ζωής που προσπερνάμε χαμένοι στα “σπουδαία” μας εμείς οι “σοφοί” μεγάλοι…