Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΩΣ BLOGGER!

Ένα χρόνο και 35 αναρτήσεις μετά, αποφάσισα αντί άλλης ανασκόπησης να μου πάρω μια συνέντευξη.

Photo courtesy of DORItheGIANT

Να τι είπαμε:

Κωνσταντίνε, σε ξέρω 45-46 χρόνια. Ειλικρινά τώρα, με 11 στην έκθεση στις πανελλήνιες, τι σε έκανε να πιστεύεις ότι είσαι αρκετά καλός στο γράψιμο ώστε να ξεκινήσεις το blogging;

Cherchez la femme, ως συνήθως.

Δηλαδή;

Τόσο η γυναίκα μου, όσο και μια φίλη μου, καθώς και μια υπέρ-διάσημη Ελληνίδα blogger, φαγώθηκαν να γράψω. Είχα κι ένα ενδιαφέρον για επαγγελματικούς λόγους να δω πώς λειτουργεί όλο αυτό, ε και βούτηξα!

Εξάλλου μην ξεχνάς ότι πάντα έγραφα. Αραιά και που και φυσικά αδημοσίευτα, αλλά δε μπορείς να πεις ότι ήταν και η πρώτη φορά που έπιασα “πένα”, έτσι δεν είναι;

Λες για εκείνο το διήγημα των φοιτητικών χρόνων; Αλήθεια, τι απέγινε αυτό;

Τελικά το ξανάγραψα στα αγγλικά με το ψευδώνυμο Dan Brown και τώρα σου κάνω χάρη που σου μιλάω και μάλιστα τσάμπα (γέλια). Δε μπορούσα να βρω πλοκή και το παράτησα. Καλά, τι μού ‘ρθε τώρα; Εκείνο το καουμπόϊκο στην Τρίτη δημοτικού το θυμάσαι; Από πού κι ως πού γουέστερν εγώ που δε μ’ άρεσαν καν; Τρέχα γύρευε…

Πάντως (ένα-ένα μού ‘ρχονται) και στα ραβασάκια δεν ήμουν κακός. Και δεν ήταν και λίγα!

Εντάξει όλα αυτά, αλλά δεν είναι λίγο “περσινά ξινά σταφύλια”; Θέλω να πω, ότι αρκετοί από εμάς όλο και κάτι έχουμε γράψει κάποτε στη ζωή μας, αλλά προφανώς αυτό δε μας είναι αρκετό για να μπούμε στη διαδικασία να γράψουμε δημόσια ούτε, πολύ περισσότερο, αποτελεί ένδειξη απήχησης.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι αυτό που λες. Πιστεύω ότι είναι λίγο φαύλος κύκλος. Δηλαδή, όταν μπεις στη διαδικασία αυτού του είδους γραψίματος, ψάχνεις και ψάχνεσαι για ιδέες, έχεις τις κεραίες σου πιο ανοικτές για να μην πω ορθάνοιχτες. Από την άλλη βλέπω ότι όσο περισσότερο γράφω τόσο πιο εύκολο γίνεται, κάπως σα με τον καιρό να μαθαίνεις, να αυτο-εκπαιδεύεσαι. Άρα, μάλλον ο οποιοσδήποτε μπορεί να τα καταφέρει και σίγουρα να το επιχειρήσει. Άλλωστε όλοι εκφραζόμαστε προφορικά. Γιατί όχι και γραπτώς;

Η θεματολογία πάντως είναι πιο προσωπικό θέμα, έτσι δεν είναι;

Ναι, σίγουρα. Εκτός κι αν δουλεύεις σαν ghost writer. (γέλια)

Ναι, αλλά αν και θεωρείσαι μπαμπαδο-blogger, δε σε θυμάμαι πολύ σχετικό και φιλικό με τα παιδιά. Δε ρωτάω αν κάνω λάθος, γιατί ξέρω ότι δεν κάνω!

Δεν κάνεις, όχι. Το “Πού ‘σαι Ηρώδη;” το έχω πει άπειρες φορές. Δε με έλεγες φιλικό προς τα παιδιά ούτε καν πολιτικά ορθό. Από τότε όμως που γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, η κόρη μου, άλλαξα. Έτσι απλά. Ομολογώ ότι το να γίνω γονιός δεν ήταν κάτι που επεδίωκα και επίσης η περίοδος πριν τη γέννηση ήταν αρκετά αγχωτική. Τελικά όμως πρόκειται για κάτι μοναδικό, συναρπαστικό και καταλυτικό.

Έλεος χαζομπαμπά! Όλο για τα παιδιά μιλάς και γράφεις.

Κατ’ αρχήν αρνούμαι τον τίτλο του χαζομπαμπά. Νομίζω ότι με λες και αυστηρό. Εξάλλου δεν πιστεύω ότι τα παιδιά μου είναι τέλεια ή τα καλύτερα του κόσμου. Η φυσική αδυναμία που τους τρέφω (αλίμονο, πατέρας τους είμαι) έχει να κάνει με το ότι είναι απλώς τα δικά μου παιδιά, αυτά που συναναστρέφομαι συνέχεια, αυτά με τα οποία έμαθα να επικοινωνώ και ν’ αγαπώ.

ΣΤΟΠ! Τι εννοείς “έμαθα ν’ αγαπώ”;

Να σου πω. Εγώ (και το τονίζω γιατί έχω δει άλλους πατεράδες να ξετρελαίνονται με το που βγει το τεστ θετικό), όταν πρωταντίκρυσα το μωρό, ένιωσα μάλλον αμηχανία παρά οτιδήποτε άλλο. Τα συναισθήματα άρχισαν να με κατακλύζουν ζώντας με τα παιδιά και επικοινωνώντας μαζί τους. Σημαντική σημείωση: επικοινωνία είναι και η αντίδραση του νεογέννητου στο άγγιγμά σου ή ο τρόπος που συντονίζεται η ανάσα ή το κλάμα που σταματάει όταν αρχίζεις να το ταΐζεις και πάει λέγοντας. Δεν είναι ανάγκη να μιλάς για τον Καβάφη για να θεωρείς ότι επικοινωνείς. Συνήθως μάλιστα δε χρειάζεται να μιλάς καν! Για σκέψου μια ωραία κοπέλα που απλώς σε κοιτάει με ενδιαφέρον. Σου έχει “μιλήσει” χωρίς να σου πει κουβέντα.

Σωστό κι αυτό.

Αντίθετα λοιπόν με τη μαμά του, δεν ένοιωθα το μωρό εννιά μήνες μέσα μου. Η σχέση μου μαζί του είναι ουσιαστικά εννιά μήνες νεώτερη από εκείνη με τη μητέρα του. Άρα και η αγάπη ήρθε κομματάκι αργότερα.

Και για να επανέλθω στην προηγούμενη σου παρατήρηση, δε θα έλεγα ότι γράφω για τα παιδιά μου. Γράφω για μένα.

Είσαι σίγουρος; Δεν καθορίζει η θεματολογία το για ποιόν γράφεις;

Όχι! Και να σου εξηγήσω γιατί. Πέρα από το ότι υπάρχουν πολλά και πολύ όμορφα παραδείγματα γονιών που το blog τους σε μεγάλο βαθμό είναι ένα ημερολόγιο των πεπραγμένων των παιδιών τους, αν παρατηρήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, γράφω τις δικές μου σκέψεις, φυσικά και εξαιτίας της συμβίωσης με τα παιδιά αλλά όχι μόνο. Αυτά σε ότι αφορά τη θεματολογία.

Το “γράφω για μένα” όμως έχει και μια άλλη έννοια. Όταν πιάνομαι από μια σκέψη ή μου έρχεται μια ιδέα, χρειάζομαι κάποιο χρόνο για να την επεξεργαστώ. Σ’ αυτό το διάστημα αναπτύσσεται, αναλύεται (ενίοτε ψυχαναλύεται), μπαίνουν οι σκέψεις μου σε τάξη, οργανώνονται, καταγράφονται, δομούνται, διορθώνονται, ξαναδιαβάζονται και ξαναδιορθώνονται. Αυτό ξέρεις, μπορεί να πάρει χρόνο.

Έτσι, όταν πριν ένα χρόνο ξεκίναγα με την πρώτη μου ανάρτηση δεν είχα ιδέα τι με περίμενε. Να φανταστείς, η πρώτη μου ιδέα για post ουσιαστικά υλοποιήθηκε δέκα μήνες αργότερα γιατί εν τω μεταξύ είχα μπει σ’ έναν πρωτόγνωρο χορό, όπου αφορμές δίνονταν και ιδέες γεννιόντουσαν συνεχώς.

Υποθέτω ότι αυτό μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, έτσι; Τώρα που γερνάς και ξεχνάς, πώς τα καταφέρνεις; Ζητάς χαρτοπετσέτες και μολύβια από περαστικούς;

Σου υπενθυμίζω ότι είμαστε συνομήλικοι οπότε τη χολή για την ηλικία μου στην επιστρέφω. Επίσης σου θυμίζω ότι ζούμε στο 2013. Ακόμα και από το κινητό μπορώ ανά πάσα στιγμή να έχω πλήρη πρόσβαση στο blog και να κάνω τα πάντα. Έχω δημιουργήσει ολόκληρο post (μαζί με τις φωτογραφίες) αποκλειστικά στο κινητό! Είναι πια τόσο εύκολο!

Ειλικρινά δεν ήξερα πως τα καταφέρνεις, εγώ μέχρι το βράδυ δε θυμάμαι τίποτα.

Με σχεδόν μισό αιώνα στην πλάτη σου τι περιμένεις;

Δε θα σε ακολουθήσω σε αυτόν τον κατήφορο.

Εσύ άρχισες!

Καλά, καλά. Για να ξαναγυρίσουμε στη συζήτησή μας. Δεν καταλαβαίνω, πώς το ότι σου παίρνει κάποιο χρόνο και όλη αυτή η διαδικασία, σχετίζεται με το ότι γράφεις για σένα, όπως λες;

Φαντάσου λοιπόν ότι ανοίγεις μια ντουλάπα στην οποία έχεις μαζέψει κατά καιρούς διάφορα, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, πράγματα…

…σαν τις σοφίτες στα αμερικάνικα θρίλερ…

…ακριβώς. Εκεί διαλέγεις μερικά και φτιάχνεις ένα καινούργιο στολίδι για το σπίτι σου. Και ο χώρος που ζεις αλλάζει, ομορφαίνει και το ντουλάπι-μυαλό αδειάζει και ξεφορτώνεις.

Έτσι για μένα αυτό γίνεται μια εμπειρία προφανώς δημιουργική, αλλά και λυτρωτική, στο βαθμό που βγαίνουν πράγματα που κουβαλάω μέσα μου, αναλυμένα και περισσότερο κατανοημένα από εμένα τον ίδιο. Είναι δηλαδή μια διαδικασία αυτο-κατανόησης. Αυτογνωσίας. Ίσως αυτό δεν είναι άσχετο από τη γενικότερη προσωπική συγκυρία.

Τι εννοείς;

Εννοώ ότι σίγουρα λόγω των παιδιών, αλλά πιθανόν και λόγω ηλικίας, περνάω μια φάση έντονης προσωπικής αλλαγής, ελπίζω προς το καλύτερο. Θα έλεγα ότι μαθαίνω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου, κυρίως κατανοώντας καλύτερα τους γύρω μου. Είναι η εποχή που μετά από σαράντα χρόνια τρέξιμο, πατάς φρένο και σκέφτεσαι: “Για να δω, τι έχω κάνει μέχρι τώρα;” Κοιτάς γύρω σου με ηρεμία, κάθεσαι και αναλογίζεσαι: “Με τι αξίζει πραγματικά ν’ ασχοληθώ από εδώ και πέρα;” Μεγάλα θέματα, αλλά νομίζω ότι σε όλες αυτές τις διαδικασίες το γράψιμο βοηθάει πολύ. Γι αυτό σου ξαναλέω ότι γράφω για μένα.

Όμως τελικά, last but not least που λεν και στο χωριό μου, η πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση έχει να κάνει όχι με τα εσωτερικά μου, αλλά με την εμπειρία της κοινότητας που απέκτησα μέσα από το blogging και για την οποία φυσικά δεν είχα την παραμικρή ιδέα όταν ξεκίναγα. Αν και παρακολουθούσα ήδη πολλούς bloggers, μερικούς για χρόνια, ήταν κάτι που δεν το ήξερα και δεν το φανταζόμουν καν.

Ναι, ε; Πολύ ενδιαφέρον αυτό! Για συνέχισε.

Αμάααν! Συγγνώμη, αλλά πρέπει να φύγω. Πάω σπίτι σφαίρα έχει γιατρείο σήμερα η γυναίκα μου και πρέπει να κρατήσω τα παιδιά. Άσε που πρέπει και να ψωνίσω πηγαίνοντας. Τα λέμε άλλη μέρα.

Τι έκανε λέει; Στο καλύτερο; Θα σε σκοτώσω!

Στη θέση σου δε θα το έκανα. Θα πέθαινες κι εσύ!

Σου υπόσχομαι όμως να τα ξαναπούμε πολύ σύντομα. Άντε γειά τώρα!

Και να προσέχεις μην πάθω τίποτα στο μεταξύ…