ΒΛΑΣΤΑΡΙ

Είμαι ένα δεντράκι που μόλις έχει ξεπεταχτεί. Έχω ένα μοναδικό λεπτό, εύθραυστο κορμό. Στην αρχή σφίζοντας από ζωή υψώνομαι γρήγορα γρήγορα προς τον ουρανό. Δυναμώνω συνέχεια, αλλά με ρυθμό που όλο κι επιβραδύνεται. Το φυλλαράκι στην άκρη μου, στο τέλος του μοναδικού μου κλαδιού, απομακρύνεται όλο και πιο αργά προς τα πάνω. Οι εποχές κάνουν τον κύκλο τους ξανά και ξανά. Ο καιρός περνάει. Μετά από κάποιο σημείο είναι αδύνατον να διακρίνω αν εκείνο το τελευταίο φυλλαράκι ξεμακραίνει καν. Είμαι πια σίγουρος ότι αυτό είναι το τέλος μου. Ό,τι κι αν κάνω δεν πρόκειται να φτάσω πιο πέρα.

Ώσπου ξαφνικά, ξεπετιέται από μέσα μου, ένα παρακλάδι. Ένα νέο βλαστάρι. Αρχίζει κι αυτό σιγά σιγά να δυναμώνει και να τεντώνεται προς τον ουρανό. Το τελευταίο φυλλαράκι του κορμού σύντομα θα πάψει να είναι το τέλος. Το κλαδάκι μου αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει και θα συνεχίσει ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο μακριά. Για δες! Ένα δεύτερο βλασταράκι στ’ αντικριστά. Ακολουθεί το πρώτο.

Τα βλέπω γεμάτος χαρά μου που τρέχουν να με ξεπεράσουν. Αυτό που κάποτε νόμιζα πως ήταν το τέλος μου, δεν είναι πια. Ηρεμώ. Γαληνεύω. Το μόνο που χρειάζεται τώρα, είναι λίγη προσοχή. Να κρατήσω τον κορμό μου γερό, για νά ‘χουν να στηρίζονται.

…

Τώρα όταν κοιτάζω ψηλά βλέπω τα δυο μου βλαστάρια να μεγαλώνουν παρέα, τραβώντας το καθένα το δρόμο του. Μου μοιάζουν με τα υψωμένα χέρια των ανθρώπων που πανηγυρίζουν. Ίσως πανηγυρίζουν για μένα. Νίκησα τον χρόνο μου. Είμαι ευτυχισμένος.

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΩΝ 2 1/2

Μια άλλη μεγάλη αλλαγή έλαβε χώρα τη χρονιά που πέρασε…

Μέχρι «χθες» διακοπές σήμαιναν ότι και για τους υπόλοιπους ανθρώπους αυτής της γης. Μια περίοδος μακριά από την πόλη, μακριά από το άγχος, χωρίς δουλειά. Συνήθως χαλαρή την ημέρα, πιο έντονη τη νύχτα, συνηθισμένα πράγματα. Ένα απαραίτητο διάστημα ξεκούρασης ή τουλάχιστον αλλαγής για να «ξαναφορτώσουν οι μπαταρίες».

Μέχρι «χθες»…

Μέχρι τις διακοπές των 2 1/2! Των 2 1/2 ετών και των 2 1/2 μηνών. Τόσο ήταν. Και ότι τους λείπει από μπόι…

Το απόλυτο σύμβολο των διακοπών είναι ο ύπνος εκτός ωραρίων. Έχεις ξημερωθεί; Κοιμάσαι μέχρι τ’ απόγευμα. Μεσημεριανή κρασοκατάνυξη; Σιέστα μέχρι τη βραδυνή έξοδο. Έχεις μαζέψει κούραση από γραφείο, πόλη, τρέξιμο, άγχος; Αφήνεις το στρώμα να σε ρουφήξει όσες μέρες και νύχτες απαιτείται μέχρι να τα ξεχάσεις όλα. Και πάει λέγοντας… Στις διακοπές των 2 1/2 υπάρχει ωράριο και φυσικά δεν είναι ποτέ το δικό σου.

Άλλοτε ήθελες να φας; Έτρωγες. Δε ήθελες; Δεν έτρωγες. Ήθελες αργότερα; Νωρίτερα; Συνέχεια; Ποτέ; Δε είχες να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Στις διακοπές των 2 1/2 η σειρά των γευμάτων πρέπει να τηρείται ευλαβικά, για το καλό σου. Και φυσικά αρχίζει με το πρωϊνό. Φυσικά ο 2 1/2 μηνών δεν καταλαβαίνει από “αργότερα” ή “άσε με ν’ ανοίξω και το άλλο μάτι πρώτα, σε παρακαλώ”. Η σειρήνα βαράει μέχρι να μπει το μπουκάλι στο στόμα. Προσοχή, όταν λέμε πρωϊνό κυριολεκτούμε!

Στις διακοπές των 2 1/2 δεν πας για μπάνιο στη θάλασσα. Συγγνώμη αλλά το ψάχνω για κοχύλια στην παραλία ή το κάνω τη σημαδούρα για κάνα δίωρο, απλώς δε μετράει για μπάνιο! Κι ένα κούτσουρο επιπλέει. Μπάνιο σήμαινε κολύμπι, βουτιές, ήλιος, διάβασμα, καφέδες και ποτά, άραγμα μέχρι τη δύση και όλα τα συναφή. Και το χειμώνα μπορεί να κατέβεις στην παραλία, δε λες «πήγα για μπάνιο», λες «πήγα βόλτα στη θάλασσα».

Σε κάποιους αρέσει να συντροφεύουν τις διακοπές τους μ’ ένα βιβλίο. Προ παιδιών έφευγε ένα κάθε δεύτερη μέρα.  Πρόπερσι με τη «μεγάλη» τότε 6 μηνών διάβασα πάνω από 5 βιβλία σε δύο βδομάδες. Πέρσι που ήταν 1 1/2 μια μικρή τριλογία. Φέτος με το ντουέτο παρόν, ένα (1 το τονίζω) 70 σελίδων και μια εισαγωγή! Θες να διαβάσεις κάτι διαφορετικό από τη Χιονάτη ή το μενού της ταβέρνας; Θα περιμένεις. Χρόνια.

Άσε που ξαφνικά το παιδί ξεχνάει τ’ όνομά του. Όπως και αν το εκφέρεις, γλυκά, έντονα, τραγουδιστά, αυστηρά, ακόμα κι αν πεταχτούν οι φωνητικές σου χορδές μισό μέτρο έξω απ’ τα δόντια σου, σε αγνοεί. Η εξερεύνηση του κάθε χώρου και οι συνομήλικοι πειρασμοί έχουν απόλυτη προτεραιότητα. Ευτυχώς εδώ υπάρχει λύση. Ήρεμα αλλά με ενθουσιασμό, μετά το όνομα προσθέτεις τη λέξη παγωτό. Εγγυημένο!

Κάποτε οι μέρες περνούν. Τα μαζεύεις και γυρνάς. Ευτυχώς, υπάρχουν το βίντεο και οι φωτογραφίες για να δεις που ήσουν και πως πέρασες! Εσύ δεν έχεις πάει χαμπάρι…

Άντε και του χρόνου!

ΥΓ Ξέχασα τις ρομαντικές στιγμές του ζευγαριού. Όταν δεν υπάρχουν παιδιά όλοι ξέρουμε τι γίνεται. Τώρα η πιο τρυφερή στιγμή είναι όταν ο ένας ταΐζει τον άλλο στο στόμα. Αυτόν που ταΐζει εκείνη την ώρα ένα από τα δύο 2 1/2!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΠΑΙΔΙ

Η πρώτη χρονιά…

Επιτέλους δε χρειάζεται πια να τηλεφωνήσω ότι έφτασα ή ότι γύρισα. Δεν υπάρχει λόγος να έχω την έννοια ν’ αφήσω έστω και για λίγα λεπτά την παρέα μου για να πάρω πάλι φέτος στο σπίτι για ευχές. Γιατί στο σπίτι που μεγάλωσα δεν υπάρχει πια κανείς.

Δεν είμαι πια το παιδί κάποιου που μπορείτε να συναντήσετε. Να σας πεί πως ήμουνα μωρό, ποια ήταν η πρώτη μου λέξη, πότε πρωτοπερπάτησα, ποτέ έβγαλα τα πρώτα δόντια, ποτέ άρχισα να μετράω και να διαβάζω. Τη χρονιά που μόλις πέρασε, τα ματιά που παρακολουθούσαν κάθε μου βήμα, κάθε στιγμή από τότε που εμφανίστηκα στον κόσμο έκλεισαν για πάντα. Αυτοί που άκουσαν το πρώτο μου κλάμα και ήταν εκεί όταν εγώ άκουσα τα πρώτα κλάματα των δικών μου παιδιών έχουν πια σβήσει. Μαζί έσβησαν και  όλες οι αναμνήσεις που κουβάλαγαν, συντηρούσαν και διηγούνταν. Ξανά και ξανά, τα ίδια περιστατικά.

Τόσα χρόνια πόσα πράγματα ήταν τόσο βαρετά, τόσο κουραστικά, τόσο ακατανόητα. Γιατί να παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο; Τι νόημα έχει το “έτσι για να σ’ ακούσω”; Τόσα χρόνια τι έκανες, δε μ’ άκουγες; Άσε με τώρα, έχω δουλειά. Κι εξ άλλου τι να πούμε, δε μπορούμε πια να συνεννοηθούμε. Τι να λέμε, τα ίδια και τα ίδια; Αύριο…, κάποια στιγμή…, όταν έχω χρόνο…

Τα αύριο κάποτε τελειώνουν. Σχεδόν πάντα ανύποπτα. Και μετά εκείνος κι εκείνη που ήξερες ότι πάντα ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής και πίσω από την πόρτα που άνοιγες μαθητής, φοιτητής, μετά την πρώτη δουλειά, όταν έφερες το δικό σου ταίρι, τα δικά σου παιδιά, ότι ώρα και αν γύρναγες, όποτε και αν τους χρειαζόσουν, δεν είναι πια εκεί. Και δε θα ξαναείναι ποτέ. Ποτέ!

Και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πια παιδί. Όχι γιατί δε ζούνε πια οι γονείς σου, αλλά γιατί ξαφνικά έχεις να αναμετρηθείς μόνος με τον εαυτό σου. Δεν είσαι πια κανενός. Είσαι εσύ. Χωρίς τα “καταφύγια” αγάπης και συγχώρεσης που είχες συνηθίσει την ασφάλεια της ύπαρξης τους. Η στιγμή της τραγικής αυτής συνειδητοποίησης είναι ταυτόχρονα μεγαλειώδης. Ένα άλμα υπαρξιακής επίγνωσης, που όμοιο του δεν υπάρχει και μπορεί να συγκριθεί μόνο με την άλλη άκρη του κύκλου της ζωής, τη γέννηση ενός παιδιού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά;

Ό,τι και να ήταν οι γονείς μας, καλοί, κακοί, σημαντικοί, απόντες, παρόντες, καταπιεστικοί, υποστηρικτικοί, ό,τι μα ό,τι και να ήταν, αυτό μας έχει καθορίσει. Αυτό κουβαλάμε. Εφόδιο και βαρίδι. Ανάλογα. Και νομίζω τότε μόνο και άσχετα με το τι έχεις διαβάσει, τι πιστεύεις και τι έχεις κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, συλλαμβάνεις σε όλο του το εύρος τον καθοριστικό ρόλο που έχεις να παίξεις στη ζωή των δικών σου παιδιών.

Η μεγαλύτερη ευθύνη που έχεις και που θα αναλάβεις ποτέ. Αλλά με κάποιον τρόπο είσαι πια έτοιμος. Πιο σίγουρος, πιο ήρεμος. Ξέρεις ότι δεν μπορείς να φτάσεις το τέλειο. Δεν πρόκειται να το φτάσεις, αυτό το τέλειο που κυνήγαγες και σε άγχωνε τόσον καιρό απλά δεν υπάρχει. Μπορείς όμως να κάνεις ότι καλύτερο για τις δυνάμεις σου. Ν’ απολαύσεις το υπέροχο ταξίδι του γονιού όχι μόνο δίνοντας ότι ήδη έχεις, αλλά και πηγαίνοντας το δικό σου εαυτό μακρύτερα. Δοκιμάζοντας και ξεπερνώντας συνεχώς τα δικά σου όρια. Πριν γίνω πατέρας κάποιοι μου λέγανε ότι τα παιδιά σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Τότε μου ήταν πολύ δύσκολο να το αντιληφθώ. Όχι πια.

Ευτυχώς οι γονείς μου έφυγαν τώρα που τα παιδιά μου είναι ακόμα πολύ μικρά κι έχω την ευκαιρία να γίνω ακόμα καλύτερος γονιός. Δυστυχώς οι γονείς μου έφυγαν τώρα που τα παιδιά μου είναι ακόμα πολύ μικρά και δεν έχω την ευκαιρία να γίνω καλύτερο παιδί.

Εκείνοι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Εύχομαι να καταφέρω το ίδιο. Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερη ευχή. Όχι μόνο για τον καινούργιο χρόνο, αλλά για μια ολόκληρη ζωή: να έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορούσες. Απλά αυτό. Είναι αρκετό.

Αντίο 2012. Αντίο μαμά. Σ’ ευχαριστώ για όλα!