–

Επειδή υπάρχουν και οι άλλοι…

…αυτοί που πιστεύουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους. Που πιστεύουν ότι έχουν προτεραιότητα, ακόμα κι αν εσύ είσαι κουρασμένος, άρρωστος, ανήμπορος, βαριέσαι, οτιδήποτε.

Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η συμπεριφορά μπορεί να δικαιολογηθεί όταν αποτελεί όρο επιβίωσης. Αναφέρομαι κυρίως στα μωρά και στους ηλικιωμένους. Αν δεν απαιτήσουν την προσοχή και την αρωγή των άλλων είναι πολύ πιθανό ν’ αντιμετωπίσουν τον ίδιο το θάνατο. Ζούνε με το φόβο του αφανισμού.

Οι υπόλοιποι όμως; Μπορεί να είναι άνθρωποι επιτυχημένοι, θορυβώδεις, διεκδικητικοί. Δεν αποκλείεται να τους θαυμάζουμε για ότι έχουν καταφέρει αλλά και για την “καπατσοσύνη” τους να πετυχαίνουν ότι τους συμφέρει. Ίσως ενίοτε και να τους ζηλεύουμε, να θέλαμε κάπως να ήμασταν στη θέση τους ή να μπορούσαμε να βάζαμε τον εαυτούλη μας πάνω απ’ όλα και να περνάγαμε ζάχαρη.

Όσες φορές έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους (και δεν είναι λίγες) ο χρόνος πάντα αποκαλύπτει ότι κατά βάθος είναι πολύ πιο αδύναμοι απ’ ότι φαντάζουν. Τα φαινόμενα βλέπεται έχουν την τάση να απατούν. Όπως τα ηχεία, ο “θόρυβος” που δημιουργούν σπρώχνοντας και φωνάζοντας είναι τόσο πιο δυνατός όσο πιο κενοί είναι μέσα τους.

Προσπαθούν να γεμίσουν αυτό το κενό εις βάρος των άλλων. Μοιάζουν με μαύρες τρύπες της καλής μας ενέργειας, διάθεσης και δύναμης.

Μακριά!

DEAD CAN DANCE

Anabasis
Το ν’ ανηφορίζεις σούρουπο προς το θέατρο του Λυκαβηττού έχει κάτι μυσταγωγικό. Θυμίζει λίγο πορεία προσκυνητών. Άνθρωποι με έναν κοινό σκοπό υποβάλλουν στον εαυτό τους αυτή την μικρή δοκιμασία της «πίστης» τους.

Opium
23 Σεπτεμβρίου. Ψηλά πάνω από τα φώτα της πόλης που αστράφτει στο βάθος. Ιδανική βραδιά για συναυλία στο ύπαιθρο. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο. Κάνει ότι μπορεί για να είμαστε καλά, ουσιαστικά καλά. Άλλο εμείς… Και τι μουσική! Σχεδόν άχρονη. Το «preza otan pieis…» δεν ξέρω σε τι πρωτοαναφέρεται.

Return of the She-King
Για το κατάμεστο θέατρο ήταν κτυπητή η απουσία πολύ μικρών ηλικιών (φωτεινή εξαίρεση μια δίχρονη στον ώμο του μπαμπά της!). Κάπως αναμενόμενο για ένα συγκρότημα με ιστορία 30 χρόνων, αλλά πάλι… Καθηλωτική η Lisa Gerrard. Ήταν εντυπωσιακή η ευλαβική σιωπή και η ακινησία του πλήθους στο encore. Πολύ σπάνια.

Agape
Η μουσική είναι μαγεία. Σε ταξιδεύει ακόμα κι αν κάθεσαι ώρες ακίνητος στη θέση σου. Και σίγουρα εξημερώνει (ναι, έστω για μια βραδιά) και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Ο χαιρετισμός στο τέλος συγκλονιστικός: «Goodnight wonderful human beings!» Απροσποίητος.

Ιδανικός επίλογος. Καταμεσής της πόλης, σκόρπιζε μεταμεσονύκτια αρώματα ένα νυχτολούλουδο.

*Οι αγγλικοί τίτλοι είναι κομματιών από το τελευταίο άλμπουμ των Dead Can Dance “Anastasis”

+

«Μπορείς» «Δοκίμασε» «Τι έχεις να χάσεις;» «Κάν’ το» «Θα τα καταφέρεις» «Συνέχισε» «Μπράβο!» «Συγχαρητήρια!»

Κάποτε μπαίνουν στη ζωή μας άνθρωποι, με τόσο θετική επιρροή που μόνο μία κουβέντα τους αρκεί για να μας σπρώξει δυνατά μπροστά. Να ξεπεράσουμε τότε αμφιβολίες μας για το τι μπορούμε, να νικήσουμε τις φοβίες μας για το επόμενο μας βήμα, να οπλιστούμε με θέληση και πείσμα να πετύχουμε. Να αγαπήσουμε, να προχωρήσουμε, να ανοιχτούμε, να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας, να προσπεράσουμε δυσκολίες κι απογοητεύσεις. Να τα καταφέρουμε. Να πάμε τον εαυτό μας πιο πέρα, να γίνουμε καλύτεροι.

Στα πρώτα μας βήματα (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) είναι οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι των οποίων η αγάπη και η ανυστεροβουλία δε χρειάζονται απόδειξη.

Μετά γνωρίζουμε τον έρωτα. Μας δίνει φτερά. Και τι δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε για τη «μοναδική μας σκέψη»! Νοιώθουμε ικανοί να κατακτήσουμε τον κόσμο ολόκληρο για χάρη του/της.

Σιγά σιγά όμως τυχαίνει να συναντάμε ανθρώπους με τους οποίους χωρίς να μας συνδέουν δεσμοί ούτε αίματος ούτε κατ’ ανάγκη ερωτικοί, παρ’ όλ’ αυτά, μπορούν να μας ασκούν, με θετικό τρόπο, καταλυτική επιρροή. Είτε εκπέμπουν μια πηγαία αισιοδοξία, είτε η γνώση κάτι η εμπειρία τους δημιουργούν ασφάλεια και σιγουριά, είτε μας αποκαλύπτουν κάποια άλλη πτυχή του δικού μας εαυτού, είτε μας υποχρεώνουν να ξεπεράσουμε τα σωματικά και ψυχικά μας όρια, είτε οι ιδέες τους μας ανοίγουν το νου σε καινούργιους θαυμάσιους κόσμους, είπε μας ξαναζωντανεύουν όνειρα ξεχασμένα, είτε πιστεύουν σ’ εμάς περισσότερο απ’ ότι εμείς στον εαυτό μας. Καμμιά φορά μπορεί απλώς να μας χαμογελάνε κι αυτό ν’ αρκεί.

Είναι γύρω μας. Πολλές φορές τους γνωρίζουμε καιρό και νομίζουμε ότι τους ξέρουμε καλά, μέχρι ν’ αποκαλυφθεί μια αθέατη σε μας πλευρά τους. Άλλοτε πάλι περνάνε διπλά μας ή μπορεί απλά να στέκονται μπροστά μας. Χρειάζεται τότε ν’ απλώσουμε το χέρι, να τους μιλήσουμε. Κάντε το. Ψάξτε τους. Η παρουσία τους στην ζωή μας είναι ευλογία, πόσο μάλλον όταν μας τιμούν με τη φιλία τους.

Τελευταία βομβαρδιζόμαστε από εικόνες-ρητά που φιλοδοξούν να μας υποκινήσουν σε ατομικό επίπεδο. Είμαι βέβαιος πως οι περισσότεροι, όπως κι εγώ, τα διαβάζετε, συμφωνείτε και μετά τα ξεχνάτε όσο κι αν πιστεύετε ότι σας αφορούν. Είμαι όμως πια πολύ πιο βέβαιος ότι ό,τι κι αν επιθυμήσουμε ή βάλουμε στόχο  γίνεται πολύ πιο εύκολο και εφικτό όταν δεν είμαστε και δε νοιώθουμε μόνοι.

Αισθάνομαι τυχερός που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή μου.  Ελάχιστη απόδειξη αυτό το ιστολόγιο. Μάλλον δε θα υπήρχε χωρίς αυτούς.

Για το μεγάλο «συν» που μου έχουν προσθέσει και συνεχίζουν, τους είμαι ευγνώμων, τους ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου και τους αφιερώνω αυτό το ποστ.

ΑΝΑΠΟΔΑ

Στεναχωριέμαι πολύ γιατί έχω στα σκαριά αρκετά post (και καλοκαιρινά) αλλά πλάκωσαν σερί αναποδιές κι έχουν μείνει πίσω. Κρίμα που να πάρει. Πώς τυχαίνει κι ο χρόνος συστέλλεται έτσι ξαφνικά…

À bientôt.