ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρόν post απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες. Κρατήστε το μυστικό. Αλλιώς κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα!
Τι σου είναι το μυαλό!
Οι περισσότερες δουλειές του σπιτιού ενώ σου απασχολούν τα χέρια και μπορεί να καταπονούν και το υπόλοιπο κορμί (σπάνια, αλλά λέμε τώρα) είναι τόσο μηχανικές, ιδίως αν τις έχεις κάνει άπειρες φορές, που αφήνουν τελείως ελεύθερο το μυαλό να σκέφτεται ότι του κατεβαίνει. Σε μία τέτοια στιγμή αναπόλησα, όχι τυχαία όπως θα καταλάβετε, τις μέρες που υπηρετούσα τη μητέρα πατρίδα…
Όχι αυτά που ανακαλούμε εμείς οι άντρες όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας. Όοοχι. Θυμήθηκα κάποιες άλλες “δραστηριότητες”, αναπόσπαστο συστατικό της καθημερινής εκπαίδευσης στις οποίες όλοι συμμετείχαμε θέλοντας και μη. Ξεχάστε όπλα, σωματική άσκηση και όλα τα συναφή. Μιλάμε για τις δουλειές ενός νοικοκυριού και μάλιστα στην πιο ακραία τους μορφή.
Άλλη κλίμακα, άλλα κόλπα. Πλύσιμο σωρών από δίσκους, ταψιά, μαχαιροπίρουνα και πιάτα. Στρώσιμο και μάζεμα σειρών τραπεζιών. Σκούπισμα και σφουγγάρισμα δεκάδων τετραγωνικών. Τίναγμα στις κουβέρτες και στρώσιμο “αεροδρόμιο” στο κρεββατάκι. Για να μην πούμε για το καθάρισμα της διάσημης Καλλιόπης με την πρέπουσα ταπεινοφροσύνη. Ίσως κάτι έχει πάρει το αυτί σας, αλλά σίγουρα όχι με λεπτομέρειες.
Όλοι αυτοί που σήμερα αράζουν στον καναπέ και “δεν μπορούν” ούτε ένα ποτήρι νερό να κουβαλήσουν, όταν υπηρετούσαν τη μαμά πατρίδα, δεν φρόντιζαν μόνον τον εαυτό τους αλλά και πάρα πολλούς άλλους γύρω τους και μάλιστα με την αρμόζουσα επιμέλεια ώστε να μη φάνε καμιά καμπάνα και χάσουν την έξοδο! Τόσο, που εύκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί αντί για “Στρατόπεδο Τάδε” οι μονάδες απ’ έξω να γράφουν “Σχολή Οικιακών Βοηθών”. Υπερβολές, ή μήπως όχι;
Τι να απέγιναν άραγε όλες αυτές οι με βλαστήμια και ιδρώτα αποκτημένες δεξιότητες; Μένουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Όχι από εγωισμό ή υστεροβουλία. Αλλά να, γίνεται να στερήσεις από τη μανούλα τη χαρά να περιποιείται το αιώνια ανήμπορο μικρό αγοράκι της; Αμαρτία! Να αφαιρέσεις από την πολυαγαπημένη σου γυναικούλα το δικαίωμα να παινεύεται για τη νοικοκυροσύνη της (συνήθως σε αντιπαράθεση με τις δικές σου τραγικές επιδόσεις στον συγκεκριμένο τομέα); Ποτέ! Να απεμπολήσεις το δικαίωμα στην κριτική; Ε, όχι! Ή είμαστε το αφεντικό του σπιτιού ή δεν είμαστε.
Με μεγαλοθυμία λέμε ναι στην ισότητα (θεωρητικά πάντα), μοιραζόμαστε βάρη πότε-πότε (ένας τόνος δρόμος από το ποτέ), αλλά φυσικά μέχρι ενός ορισμένου ορίου. Υπάρχει η φήμη ότι το σαπούνι μαζί με τα λίπη των πιάτων, θα απομακρύνει στη στιγμή την τεστοστερόνη. Έλα όμως που έτσι συμβαίνει κάτι πολύ ύπουλο: το σκληρό και κάπως ογκώδες διαβατήριο της ατομικής ανεξαρτησίας, επειδή δήθεν δεν χωράει στην τσέπη του άντρακλα, λες και χαλάει τις γραμμές του κουστουμιού, αντικαθίσταται από ένα χαρτάκι, που δεν πολυφαίνεται, έτσι ώστε να ξεχνάς ότι το έχεις πάνω σου, ένα γραμμάτιο υποτέλειας, αυτό της δια βίου εξάρτησης από μαμά, φιλενάδα, σύζυγο, κόρη, γυναίκα για το παραμικρό. Κάποιες εκ των οποίων, το εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως. Να τα λέμε κι αυτά.
Αλλά τουλάχιστον από σήμερα, εσείς οι υπόλοιπες, μπορείτε να θάψετε την αγανάκτηση για το καλομάθημα της πεθεράς και να σταματήσετε να δηλητηριάζετε τη σχέση σας με δεικτικά σχόλια για την μαμά του. Απλώς θυμίστε του πόσο καλά μπορεί να κάνει τα πάντα, όντας άρτια εκπαιδευμένος από την μαμά-πατρίδα!
Υ.Γ. Αν δεν ξαναδείτε ανάρτηση, cherchez la femme! Κάποια από εσάς σίγουρα, θα με έχει προδώσει.