Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Ω! Γλυκύ μου έαρ.
Γλυκύτατον μου τέκνο,
που έδυ σου το κάλλος.

Η πιο συναισθηματικά φορτισμένη ίσως στιγμή του Θείου Δράματος. Σ’ αυτή τη στροφή, η Παναγία δε θρηνεί ούτε το Χριστό, ούτε τον Υιό του Θεού. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ο θρήνος της μάνας, μιας οποιασδήποτε μάνας, ίσως και πατέρα, μπροστά στο χαμένο παιδί του.

Ο αβάσταχτος πόνος του να χάνεται το σπλάχνο σου πριν από εσένα. Ο λόγος πάντα είναι αδιάφορος. Είτε είναι ένας Ιούδας, είτε μια αρρώστια, είτε ένα ατύχημα, είτε μια σφαίρα, είτε η πείνα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Έχει συμβεί ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός γονιού. Το απολύτως απευκταίο. Ένα μεγάλο κενό, μια μαύρη τρύπα ρουφάει όνειρα, χαρές, προσδοκίες, φως. Ένα βίαιο κόψιμο του βλασταριού που μέχρι πριν λίγο τεντονόταν πιο ψηλά από σένα προς τον ουρανό. Μια άνοιξη χαμένη. Το καλοκαίρι που δε θά ‘ρθει ποτέ. Το τέλος της ζωής. Η απόλυτη απώλεια. Συγκλονιστική, συντριπτική και πολλές φορές, δικαιολογημένα, αβάσταχτη…

Έτη φωτός μακριά, σ’ ένα άλλο σύμπαν, υπάρχουν οι στιγμές που ζούμε με τα παιδιά μας. Δεν έχει καν σημασία αν είναι χαρούμενες, κουραστικές, βαρετές, συναρπαστικές. Είναι απλώς οι στιγμές που είμαστε μαζί, που είναι μαζί μας. Η κάθε μια μοναδική, χωρίς επιστροφή. Όλες πολύτιμες, δωρισμένες και φωτισμένες από αυτά τα υπέροχα πλάσματα με το λαμπερό βλέμμα και την καθαρή καρδιά. Μια καθημερινή ανά(σ)ταση που δε μας τη χρώσταγε κανείς. Ρουφήξτε τες, αγαπήστε τες, ΖΗΣΤΕ ΤΕΣ!